Prorok Eliasz Tiszbita

Eliasz, Tiszbita pochodzący z miejscowości Tiszbe, leżącej na wschód od Jordanu, w ziemi Gilead.  

Dowiedzmy się więcej o tym jednym z największych proroków Bożych:

Swoją prorocką działalność prowadził za czasów króla izraelskiego Achaba (873-853 r. przed Chr.) i jego fenickiej małżonki Izebel. Był to trudny okres w historii narodu wybranego, podzielonego na dwa różne królestwa, który odchodząc stopniowo od wiary w prawdziwego Boga wkraczał w politeizm, narażając się na utratę własnej tożsamości. Dwór króla Achaba, oszołomiony zwycięstwami wojennymi, wspaniałością nowo wybudowanej stolicy i dobrobytu innych miast, trwał w atmosferze wyniosłej samowystarczalności i dumy narodowej. 

Tymczasem wiara Izraela poddawana była prawdziwej próbie. Skaliste wzgórza Karmelu stały się bowiem niemymi świadkami pogańskiego kultu Baala i bogini Aszery, kananejskich bóstw wegetacji. Byk, święte zwierzę Baala, symbolizował siłę męską, płodność i burze przynoszące deszcz. Kult sprawowano na "wyżynach", a więc na wzniesieniach i pagórkach Karmelu, gdyż wierzono, że jest się wówczas bliżej bóstwa. Do takich kultowych wyżyn należały również ofiarne ołtarze, drewniane lub kamienne słupy, zwane odpowiednio aszerami (od imienia bogini) lub masebami, oraz stare święte drzewa - symbol siły życia, trwalszej niż zmieniające się pory roku. Historia Izraela po przybyciu do ziemi Kanaan, pełna jest świadectw nieustannej walki proroków, szczególnie Eliasza, Ozeasza i Jeremiasza, z praktyką "składania ofiar na wyżynach".

Eliasz jako jeden z ostatnich, którzy zachowali wiarę w jedynego i prawdziwego Boga, stanął do nierównej walki z dużą liczbą pogańskich proroków, utrzymywanych przez królową Izebel. Surowo upomniał króla, który zdradził przymierze, i przepowiedział trzyletni okres suszy. W końcu wezwał naród i proroków Baala na wzgórza Karmelu i wypominając im zdradę, oświadczył: "Dopókiż będziecie chwiać się na dwie strony. Jeżeli Jahwe jest prawdziwym Bogiem, to Jemu służcie, a jeżeli Baal, to służcie jemu!" Naprawił rozwalony ołtarz Jahwe i złożył na nim ofiarę strawioną przez ogień, który spadł z nieba. Miejscem złożenia ofiary przez Eliasza było niewielkie wzniesienie, które nosi dzisiaj nazwę Al-Muhraqa, tzn. ofiara. Bóg okazał w ten sposób swoją moc, dając jednocześnie znak całemu Izraelowi, jak i prorokom Baala, że On jest jedynym i prawdziwym Bogiem. Eliasz nakazał wówczas schwycić pogańskich proroków i wytracić przy potoku Kiszon, płynącym u podnóża Karmelu.

Prorok sądził, że odniósł definitywne zwycięstwo, jednak niebawem okazało się, że musi uciekać przed pragnącą jego śmierci królową Izebel. Chociaż miał za sobą większość Izraelitów, to jednak to, co uczynił, nie było do zaakceptowania na dworze królewskim. Stawszy się człowiekiem wyjętym spod prawa, nie miał innego wyboru jak oddalić się na pustynię. Prześladowanie królowej Izebel wtrąciło go w noc duchowych wątpliwości, w wyniku których wyrzeka się nie tylko swojej misji, ale również swojego życia. Nic nie mogło wyrazić lepiej tego wewnętrznego dramatu Proroka, niż jego ucieczka na pustynię, miejsce bez szlaków i drogowskazów, królestwo śmierci. Tam pragnie umrzeć: "Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków". Ten, który sprowadził z nieba ogień i głosił, że służy Bogu żywemu, leżał teraz na pustyni pod drzewem i prosił o zwolnienie go z prorockiej misji. Była to próba wiary Proroka. Ludzkie środki zawiodły i wydawało mu się, że nic już nie pozostało. Wówczas nastąpiła interwencja Boga, który poprzez swego anioła przyniósł mu pożywienie i rozkazał, aby wstał i jadł, a następnie udał się w drogę na górę Horeb i tam schronił się w grocie. 

Bóg nigdy nie zaakceptował rezygnacji Proroka ze służby. Przeciwstawił się jego desperacji nakazując kontynuowanie misji. Na górze Horeb zadał mu pytanie: "Co ty tu robisz Eliaszu?", na które ten odpowiedział: "Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Boga zastępów, gdyż Izraelici opuścili Twoje przymierze, zniszczyli Twoje ołtarze, Twoich proroków zabili mieczem. Ja sam tylko zostałem, a oni godzą jeszcze na moje życie" (1Krl 19, 10). Bóg nakazał następnie Eliaszowi stanąć przed grotą, aby mógł się z Nim spotkać. Jego przyjście poprzedził gwałtowny wiatr, potem trzęsienie ziemi i ogień. Dopiero gdy Eliasz usłyszał szmer łagodnego powiewu, odczuł Bożą obecność. Celem tego objawienia było ukazanie Prorokowi, że Bóg jest obecny nie tylko w wielkich wydarzeniach ujawniających Jego moc, ale również w milczeniu pozornej nieobecności, jak tej, której Eliasz właśnie doświadczał. Bóg potwierdził następnie jego prorocką misję, prostując jednocześnie błędne myślenie, że jest jedynym prorokiem Jahwe, który przetrwał; że Izrael, jako lud Boży, przestał istnieć; że jego misja się nie powiodła i może być z niej zwolniony.

Doświadczenie pustyni stanowiło dla Eliasza próbę wiary, z której - dzięki Bożej interwencji - wyszedł wewnętrznie przemieniony i umocniony, stając się wzorem świętości dla swojego narodu. Odtąd, ilekroć prawa Boga znajdą się w zagrożeniu, będzie zdecydowanie stawał do walki. Nie chodzi mu przy tym jedynie o prawdziwość kultu, lecz także o sprawiedliwość i o los maluczkich. Gdy król Achab przejął na własność winnicę niewinnego Nabota, zamordowanego przez Izebel, używa tak mocnych słów, że przerażony król zdobywa się wreszcie na skruchę.

Prorok z Karmelu jest również świadkiem Boga wśród pogan. W przekonaniu Izraelity IX wieku przed Chrystusem, dobrodziejstwa Boże powinny się ograniczać do narodu wybranego. Jednak dla Boga, który powołał Proroka, dzieło zbawienia wykracza poza granice przymierza: mocą Bożą Eliasz ratuje od głodowej śmierci pogańską wdowę, wyrwawszy przedtem śmierci jej syna.

Znaczenie Eliasza dla jego epoki polegało niewątpliwie na tym, że - jak zapowiada to już samo jego imię - bezkompromisowo występował w obronie prawdziwego kultu. Uczył spoglądać na wydarzenia historii oczami Boga, który jako jedyny jest Panem natury, wydarzeń, życia i śmierci; który w sposób ukryty sprawuje rządy; który domaga się prawa i sprawiedliwości, a karze niesprawiedliwość. 

Eliasz nie umarł śmiercią naturalną, ale - jak podaje opis biblijny - wśród wichru wstępuje do nieba na rydwanie ognistym (2 Krl 2, 2-8), Elizeusz zaś staje się jego następcą przez podniesienia płaszcza Eliasza, który spadł na niego z góry (2 Krl, 2 9-13). 

źródło: http://karmel.pl/duchowosc/eliasz/baza.php?id=03

Przestudiujemy teraz proroctwa, z Izajasza oraz innych proroków, mówiące o przyjściu Eliasza, o Głosie wołającego na pustyni i o wysłańcu Bożym, który ma się pojawić w ostatecznych czasach,  żeby utorować drogę dla Boga, kiedy ten się uroczyście pojawi. 

(Sept) Iz 40,1-11 "'Pocieszcie, pocieszcie mój lud’ – mówi Bóg. 'Przemówcie kapłani do serca Jeruzalem; dodajcie mu otuchy. Jego bowiem upokorzenie dopełniło się; jego grzech został odpuszczony. Przyjęło ono z ręki Pana podwójną zapłatę za swe uchybienia'. Oto głos nawołującego na pustkowiu: ‘Przygotujcie drogę Panu, wyrównajcie ścieżki naszemu Bogu. Niech zostanie wyrównany każdy wybój, każda góra i wzniesienie – obniżone, wszystkie ostre zakręty mają zostać zaokrąglone, skalne pęknięcia – zatkane. I wtedy ukaże się chwała Pana; wszystko co cielesne będzie mogło zobaczyć nadchodzące od Boga ocalenie. Tak bowiem Pan orzekł’. A oto głos kogoś wołającego: ‘Obwieszczaj donośnie!’. Zapytałem: ‘Co mam obwieszczać?’ – Wszelkie ciało jest jak trawa, a cała chwała człowieka – jak kwiat na ugorze. Trawa wysycha, a kwiat opada. To natomiast, co nasz Bóg orzekł, trwa na wieki. Wejdź na wysoką górę ty, co Syjonowi masz głosić dobra nowinę; z całej siły natęż swój głos, który masz przekazać Jeruzalem pomyślną wieść. Stańcie wysoko, nie bójcie się. Ogłoś miastom Judy: ‘Oto Bóg wasz!’ Oto Pan się zbliża ze swą potęgą, oto z władzą Jego ramię; oto Jego nagroda z Nim idzie, a Jego wysłannik przed Nim. On jest jak pasterz, który pasie swe stado, swoim ramieniem przygarnia baranki, a noszącym w swym łonie młode dodaje sił.”

(Sept) Malachiasza 3, 1-4 “Oto ja wyślę mojego anioła (w Tanach jest posła Mojego). On sprawdzi drogę przede mną. Pan bowiem, którego oczekujecie, przybędzie niespodzianie do swojej świątyni. Wysłannik Przymierza, za którym tęsknicie. Oto już nadchodzi- mówi Pan, Wszechwładca. Ale kto wytrwa w dniu Jego przyjścia? Kto się ostoi przy Jego objawieniu się? Bo On przybędzie jakby z ogniem pieca hutniczego i jakby z ługiem używanym prze piorących. Zasiądzie, aby przetapiać i oczyszczać, jak się przetapia srebro lub złoto. Podda oczyszczeniu synów Lewiego, przetopi ich jak srebro lub złoto. I odtąd będą składać Panu ofiarę opartą na sprawiedliwości. I podobać się będzie Panu ofiara Judy i Jeruzalem jak za dni poprzedniego wieku i jak za lat dawniejszych. (..)

22-24 Ale zanim nadejdzie dzień Pana, ten wielki i sławny, poślę do was Eliasza Thesbitę. On od nowa skieruje serce ojca do syna i serce każdego ku swemu bliźniemu, abym nie musiał przyjść po to, by całkowicie porazić ziemię. PAMIĘTAJCIE O PRAWIE MOJŻESZA, mojego sługi, o wszystkich nakazach i wyrokach, które mu przekazałem na Chorebie dla całego Izraela.”

(NBG Mal 3) "Oto posyłam Mojego posła, by utorował drogę przede Mną. Niespodziewanie, do swojego Przybytku przybędzie Pan, którego pragniecie, bo oto nadchodzi poseł Przymierza, którego pożądacie – mówi WIEKUISTY Zastępów."

Według mojego zrozumienia to właśnie Eliasz Tiszbita będzie tym Wysłannikiem Przymierza oraz tym Głosem wołającego na pustyni. Rzeczywisty Eliasz a nie prorok działający w jego duchu i mocy...

                                                                                                                

(Sept) Syracha 48, 1-11 “I powstał Eliasz, prorok jak ogień, a jego słowo płonęło jak pochodnia. On głód na nich sprowadził i swoją żarliwością ograniczył ich liczbę. Słowem Pana zamknął niebo i tak samo trzy razy sprowadził ogień. Jakiejże chwały dostąpiłeś, Eliaszu, przez twoje cuda! Kto może się szczycić, że jest tobie równy? Bo ty zmarłego wskrzesiłeś ze śmierci, słowem Najwyższego wyprowadziłeś go z otchłani. Ty ku zagładzie zepchnąłeś królów, okrytych chwałą -  z łóż biesiadnych. Ty usłyszałeś na Synaju upomnienie, na Chorebie wyrok potępiający. Ty królów namaściłeś na wykonawców kary i proroków na następców po sobie. Ty wirem ognia zostałeś uniesiony na rydwanie z ognistymi rumakami.

10 Ty jesteś wyznaczony na odpowiednią chwilę w porze karania, by ukoić gniew, nim wybuchnie, by serce ojca skierować do syna i umocnić pokolenie Jakuba. 11 Szczęśliwi, którzy cię zobaczą i którzy zasną w miłości, bo i my żyć będziemy.”

Wygląda na to, że Eliasz Tiszbita będzie miał jeszcze jedno zadanie do wykonania...

(NBG) Mal 3, 1-4 Oto posyłam Mojego posła , by utorował drogę przede Mną. Niespodziewanie, do swojego Przybytku przybędzie Pan, którego pragniecie, bo oto nadchodzi poseł Przymierza, którego pożądacie – mówi WIEKUISTY Zastępów.

Ale kto wytrzyma dzień jego nadejścia; kto się zdoła utrzymać, kiedy się ukaże? Gdyż on będzie jak ogień wypławiacza oraz jak ług piorących!

22-24 I zasiądzie jakby miał przetapiać oraz oczyszczać srebro; on oczyści Lewitów oraz ich wypławi jak srebro i złoto, aby WIEKUISTY miał znowu tych, co składają Mu dary w sprawiedliwości.

Przyjemną będzie dla WIEKUISTEGO ofiara Judy i Jeruszalaim, jak za lat przeszłych, jak za lat starodawnych.

Czyżby to także Eliasz miał przygotować pokolenie Lewiego do wyświęcenia ich do służby Bogu...  Lewici będą ponownie  odpowiedzialni za składanie ofiar Bogu...

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

A teraz dla zainteresowanych temat przywłaszczenia sobie przez Jana Chrzciciela atrybutów i misji przydzielonej rzeczywistemu Eliaszowi Tiszbicie.

Oto co mówi tzw Nowy Testament o Janie Chrzcicielu pod kątem Eliasza:

Łk 1, 13 «Nie bój się Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. 14 Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. 15 Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. 16 Wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, Boga ich; 17 on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych – do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały»

Mt 17, 9 A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie»7. 10 Wtedy zapytali Go uczniowie: «Czemu więc uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz?» 11 On odparł: «Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko. 12 Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał». 13 Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu. (Por. Mk 9, 9-13).

Jana 1, 19 Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», 20 on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem». 21 Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?» Odparł: «Nie!» 22 Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?»23 Odpowiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską , jak powiedział prorok Izajasz»

Mt 11 7 Gdy oni odchodzili, Jezus zaczął mówić do tłumów o Janie: «Coście wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę kołyszącą się na wietrze? 8 Ale coście wyszli zobaczyć? Człowieka w miękkie szaty ubranego? Oto w domach królewskich są ci, którzy miękkie szaty noszą.9 Po coście więc wyszli? Proroka zobaczyć? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. 10 On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. 11 Zaprawdę, powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela. Lecz najmniejszy w królestwie niebieskim większy jest niż on. 12 A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. 13 Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. 14 A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. 15 Kto ma uszy, niechaj słucha! 

Mt 3 1 W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa:2 «Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie». 3 Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!

Podsumowanie:

* Wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych – do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały (Łk 1)

*Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko. 12 Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał». 13 Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu (Mt 17)

*Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską , jak powiedział prorok Izajasz (Jana 1)

* 9 Po coście więc wyszli? Proroka zobaczyć? Tak, powiadam wam, nawet więcej niż proroka. 10 On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę. (Mt 11)

* 12 A od czasu Jana Chrzciciela aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je. 13 Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. 14 A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. (Mt 11)

* Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki! (Mt 3)

Widzimy, że Jan Chrzciciel został w Nowym Testamencie nazwany Eliaszem, ''Głosem wołającego na pustyni'' i "wysłańcem Bożym", na podstawie Proroctwa z Izajasza. 

Łukasz określił pojawienie i działalność Jana jako w duchu i mocy Eliasza.

Jan stwierdza, że Jan Chrzciciel to nie Eliasz ale Głos wołającego na pustyni. Mateusz także to potwierdza, aczkolwiek daje do zrozumienia też że J.C. jest zapowiadanym w proroctwie Eliaszem. 

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

To wszystko jednak nie ma najmniejszego sensu w kontekście zapoznania się i zrozumienia Proroctw ze Starego Testamentu, gdzie jest mowa o pojawieniu się rzeczywistego Eliasza Tiszbity ze specjalną misją od Wiekuistego Boga i przede wszystkim  ma to się odbyć w dniach ostatecznych! 

Dobrze skomentował ten przekręt kolega -Łysy: "Czy Jan Chrzciciel przywrócił pokolenia Jakuba? Czy na podstawie jego działalności zapisanych w Ewangeliach możemy wywnioskować, iż coś takiego nastąpi? Oczywiście NIE. Księga Syracha mówi o historycznym Eliaszu, a nie o jakimś Eliaszu z przyszłości, a więc JAN CHRZCICIEL nie był Eliaszem jak mówił o nim Jezus Chrystus, ale był uzurpatorem, inaczej mówiąc był fałszywym Eliaszem."

Podobno III Tajemnica Fatimska brzmi i niesie mniej więcej takie implikacje co do pewnych w niej zalożeń: „Religie upadną natychmiast jak tylko ludzie nauczą się samodzielnie czytać Biblię. Bez udziału kleru będą w stanie zrozumieć wiedzę zawartą w Biblii. Chrześcijaństwo upadnie jako pierwsze i pociągnie za sobą wszystkie inne religie..."  Nie wiem czym jest ta tajemnica czy to rzeczywisty sekret podany przez fatimskiego demona jako straszak dla KRK czy może jakaś wymyślona bajka, ale sens jest bardzo prawdziwy i podobny do tego co ja sama ostatnio zrozumiałam: 

CHRZEŚCIJAŃSTWO jest ciągle żywe tylko i wyłącznie dlatego, bo ludzie nie używają swojego rozumu i zaniedbali czytanie Starego Testamentu! Zaznajomienie się uważne z treścią Proroctw Bożych zadziała jak natychmiastowy rozpuszczalnik do fałszywej farby, jaką został namalowany Nowy Testament i jego wszyscy bohaterzy.